dilluns, 3 de juliol del 2017

LifE iS liFe




Las cosas que esperas durante tiempo pasan volando. Y todo es siempre distinto a cómo uno se lo imagine. Al final resultará que es malo imaginar, cosa que me niego a creer. ¿Qué sería de nuestras vidas sin la fantasía? Suerte de ella, siempre a punto para sustituír realidades de mierda. No sabría exactamente cómo definir mi primera experiencia en el festival Vida. Es un festival diferente, por un entorno que invita a la calma, a un espíritu reposado, a tomarse las cosas con filosofía. Un entorno mágico por momentos, como en ese increíble concierto de Rosalía & Raúl Refree en mitad del bosque, con una multitud de gente callada e hipnotizada por la voz de una artista que llora cuando canta según qué letras. Un festival en el que puedes escuchar a Devendra Banhart de fondo mientras te pides una chapata, o al que puedes llegar perfectamente a la primera fila de Fleet Foxes con el concierto ya empezado y sin haber tenido que guardar sitio una hora y media. Donde puedes ver a familias con bebés, o a parejas de abuelos de Vilanova que se han dejado caer por allí a chafardear qué se cuece. Disfrutar de un bonito concierto crepuscular de Dr. Dog, o dejarte seducir por unos Warhaus que beben (y mucho) de Nick Cave. O culminar el fin de semana con un concierto sorpresa de Josh Rouse junto al mar y el sol cayendo. Pero a la vez es un festival donde comes polvo hasta la asfixia (como me pasó anoche mientras bailaba disfrutando como un poseso ritmos 60s, soul, garaje o r'n'b, y lo tuve que dejar porqué me ahogaba. Gracias por existir, antihistamínicos), te enguarras bambas y pantalones de polvo, te mocas y sale polvo, o te lavas el pelo y es puro polvo. El tiempo no ha acompañado mucho y hacía fresquito. El apartamento ha salido redondo por precio, ubicación y el piso en sí. Y el grupo ha sido divertido y ha dado pie a momentos para recordar, aunque quizás sin ser tan apoteósico como el BBK del año pasado.

Y luego está La Chica Con Pelo de Chico. Empiezo a sentirme bastante cansado de esta historia. En dos días pasa de un "nos vemos en el Vida" con una sonrisa, a no escribirnos ni una sola vez para hacer una cerveza, compartir un concierto o una conversación en un entorno tan mágico. Respeto que quiera ir con sus amigos, pero no puedo entender su frialdad y que su manera de ser conmigo cambie cuando estamos solos o cuando está con ellos: parca en palabras, en contraste con la efusividad con la que se relaciona con los demás, y haciéndome sentir que sobro (sensación francamente desagradable). Cuando me harté de la incomodidad que me provocaba aquella situación y le dije que me iba a buscar a mis amigos, intento besarla y me aparta la cara. La misma que me besaba dos días atrás tras la expo de Bowie. Todavía espero que me diga algo de la dedicatoria que le escribí en el libro que le regalé ese día: sea bueno o sea malo, pero que me diga algo. Hay momentos en que es increíblemente gélida. Y empiezo a estar harto de tanta indefinición, de tanto doble juego, y de tanto sí pero no. No hace tanto era ella la que me pedía más, y ahora que por fin estoy por la labor, parece hacer todo lo posible para boicotearlo. Y luego me rompe la cintura enviándome un mensaje efusivo este mediodía, como si nada pasara (que todavía no le he respondido, porqué no me apetecía, y porqué no sabía si enviarla a la mierda, o si hacer como que no pasaba nada). Al final ya no sé si pensar que soy yo el que hace montañas de granos de arena, o que ella es bipolar, o que yo no sé querer, o que siempre elijo a la persona equivocada, o qué narices pasa. Pero siempre pasa algo. Siempre hay un 'pero'. Siempre la misma mierda. Estoy muy, muy cansado. Hay momentos en que me gustaría desaparecer y que se joda todo el mundo. Hay momentos en que me encantaría que todos pudieran sentir esta infelicidad y que sepan de verdad a qué sabe la realidad. A ver cuántos tendrían narices de vivir así e intentar seguir sonriendo, a pesar de todo...



2 comentaris:

hiro ha dit...

Ja veig que l'any que ve hauré d'anar al Vida, pinta més del meu rotllo que el PS (cada vegada més odio les multituds), però tanta arena no sé jo...
Va haver-hi concert sorpresa del Josh Rouse?!! Oh, m'encanta aquest home!

La noia aquesta ha de ser bipolar! no és normal el que et fa, no em "barrufa"gens! :/

Ànims guapo!!

dEsoRdeN ha dit...

Doncs els abonaments surten a la venda aquest dimecres! 60 eurets només! Jo avui he pillat apartament per a l'any vinent! La noia de l'apartament ha flipat... XD Això de la pols haurien de mirar de solucionar-ho, perquè és realment un gran inconvenient si tens al·lèrgies i problemes respiratoris. Fins i tot el cantant de Fleet Foxes no va parar de dir-ho durant el seu concert... ostres, és veritat! No vaig caure que t'agradava. Ho vaig descobrir horeta i mitja abans, després de moure cel i terra, perquè ho portaven súper en secret!

I no sé, tinc sentiments contradictoris amb tot aquest tema. Necessito uns dies de distància i veure què cony faig... estic bastant cansat que totes les meves històries acabin sempre malament, és realment frustrant. En fi... merci! Ens veiem quan torni!!