dijous, 12 de gener del 2017

yO LaS Vi pRiMerO




Esta noche he ido al teatro a ver esta divertida obra con mis padres. Ya hace unos años que uno de mis regalos navideños es comprar entradas de teatro para los tres. Suele ser casi la única obra que vamos a ver en todo el año, o al menos juntos. Me gusta el teatro, porqué como toda representación artística en directo, tiene una intensidad y una fuerza muy emocionantes. Pero quizás porqué lo encuentro caro, o porqué no tengo el hábito, no suelo ir mucho. De hecho, el precio es similar al de los conciertos, que no tengo problema en pagar, así que supongo que debe haber algo también de mayor o menor pasión al respecto, y que acaba influyendo en mi escasa asiduidad a las salas de teatro. Pero me gusta esta costumbre que hemos cogido en las navidades de los últimos años. Con el tiempo, y sobretodo desde que me fui a vivir solo hace ya un montón de años, aprendí a apreciar y saborear todavía más estos momentos con mis padres. Son, de sobra, las personas más importantes de mi vida, y me aterra pensar que haya un día en que ya no estén. Mejor no hacerlo...

Desde mi último cambio de salvapantallas, parece que han llegado días de más armonía y paz interior que con el anterior. Quien todavía no lo sepa, cada cambio de salvapantallas de mi portátil influye en mi vida llevándola hacia unos derroteros u otros. Eso es algo que también pasa cuando compro alguna nueva prenda de ropa (normalmente sólo compro en rebajas; como hoy una chaqueta muy chula y de estilo diferente al que solía llevar), o antes cuando me cortaba el pelo. Volviendo a mi portátil, no es un ordenador cualquiera; y aunque muchas veces de desesperante lentitud y cuelgue lo tiraría por el balcón, le tengo en gran estima. Son muchas horas compartidas, y muchísimos proyectos, conversaciones, frases, puyas, autoanálisis, y hasta momentos placenteros. Sí, claro, aquí también incluyo decenas, cientos, miles de canciones que han hecho de mi vida algo mucho mejor, y de mi mente algo más intenso y cultivado. Probablemente, después de mis padres, lo segundo más importante de mi vida sean las miles de canciones devoradas y sentidas. Me han enseñado y emocionado muchísimo más que un altísimo porcentaje de personas que he conocido. Quizás debería echarme de novia una canción. Sí, esa podría ser una gran solución a algunos de mis vacíos. Y siguiendo lo que decía recientemente acerca de mi personalidad de 'Novelty Seeking', la iría cambiando cada día. Poligamia musical. Satirismo sónico. Aquí van algunas de las muchas con las que me he pegado un revolcón las últimas semanas... yo las vi primero!







4 comentaris:

hiro ha dit...

Està molt bé aquesta tradició d'anar al teatre amb els teus pares! Vaig veure "Art" fa uns anys amb la versió de Flotats. Una meravella!
A nosaltres també ens van regalar entrades per anar al teatre: "Scaramouch, el musical
Jo tampoc entenc perquè no vaig més sovint al teatre, perquè m'agrada molt. Bé, sí que ho sé: és per falta de calers :(

Provaré això de canviar -literalment- de salvapantalles, a veure si funciona... Parlant d'ordenadors, jo tenia una relació molt especial amb el meu antic portàtil (em va deixar fa uns mesos :´( pobret...) i no m'acabo d'acostumar al nou.

Vaig a escoltar les cançons que has compartit :D (La de "Yo lo vi primero" justament l'escoltava ahir, jajaja, Las Odio em recorden una mica a les nostres Sueques)

Pio ha dit...

Art, es un clásico ya en el teatro, que por a o por b nunca he ido a ver XD. Me pasa igual, el teatro me parece una disciplina preciosa que de muy en vez en cuando voy pero no es algo habitual por su precio, que muchas veces no me puedo permitir, y eso lo uno a los conciertos, por economía no por ganas.

Me va tocar copiarte con eso de los salvapantallas, porque siempre tengo el mismo. Que gracia, a mi no me pasa ese amor por los ordenadores, ya he tenido unos cuantos, pero si por mis cámaras y mis libros :)

Las canciones, pueden ser fieles para siempre pero siempre hay alguna traicionera!

Besets!

Myowndisaster ha dit...

Pues que curioso....yo también estoy disfrutando más ahora de pasar tiempo con mis padres :) Será la edad. O la cordura.

Feliz 2017. Que este año traiga mucho amor. Y libertad para decidir ;)

dEsoRdeN ha dit...

Mira, just aquesta nit he passat per davant per anar a la Sala Barts a veure Lambchop. Això del salvapantalles és dEsoRdeNadament infalible. Sí! Molt d'acord! També vaig pensar en Les Sueques; tenen el mateix punt gamberro

Hay que cambiar de salvapantallas constantemente, Pio. Es una manera de no quedarte estancado. Es como lo de cambiar de rutas cuando vas por la calle, o de transporte público para ir a un mismo sitio. Yo odio bastante los ordenadores porqué siempre fallan. A mi las canciones nunca me fallan.

Cordura? A quién quieres engañar...? Es la edad, está claro... ;D Lo mismo te deseo. La libertad (por muy teórica que sea la que tenemos), que no falte nunca. En este país en manos de herederos del caudillo, bien poca tenemos, eso está claro...