divendres, 20 de novembre del 2015

gOooOOL!!!




Hoy he jugado al fútbol con un porcentaje de normalidad bastante alto por primera vez en más de 2 años y medio. No sé si os podéis llegar a imaginar lo que eso significa para mi, pero pensad en una de las cosas que más os gusten hacer en el mundo, e imaginad que no podréis volver a hacerla hasta de aquí 2 años y medio. ¿Captáis más o menos la tortura psicológica que conlleva? (al margen del tema puramente físico y, por extensión, anímico). A ver, no ha sido una normalidad total, porqué he sentido ligeras molestias cuando he forzado un poco la máquina; pero en comparación con todo este tiempo de calvario en que ni tan siquiera podía ejecutar acciones y movimientos básicos, el simple hecho de volver a estar en la pista sin parecer un tullido ya es un gran qué. Al principio vas con el escepticismo y cierto miedo que se te han ido metiendo en el cuerpo con la colección de médicos, traumatólogos, fisios y rehabilitadores que has visitado en todo este tiempo. Públicos y privados. Uno te decía una cosa, el otro te decía la otra... llegué a hacer las pruebas preoperatorias 2 veces, y al final no acabé pasando por quirófano. Pero con las últimas sesiones de fisioterapia de las pasadas 4 semanas, parece que se ha obrado el milagro, ni que sea parcialmente. Sigo siendo escéptico, y sé que tendré que ir con cuidado, y seguir haciendo los ejercicios y estiramientos pautados. Pero ni que sea poder pegarme el gustazo de las 4 carreras y 3 chutes, de la competición, de la dinámica de vestuario y el bocata posterior, yo con eso ya me doy por satisfecho. Y de paso, rebajar la barriguilla que empezaba a asomar por la inactividad futbolera (que no física, que se puede hacer de otras maneras...). Medio superado este problema, ahora me queda otro por resolver, pero hoy me voy a ir a dormir con la satisfacción de haber superado parcialmente una pequeña batalla que llevaba clavada dentro en todo este tiempo. Mi sueño más recurrente (literalmente) desde aquel fatídico 2013 hoy se ha hecho realidad...



2 comentaris:

hiro ha dit...

Me n'alegro molt per tu!!! :D ara a marcar molts gols eh? XD

Pd: boníssim el vídeo de la Rita Pavone

dEsoRdeN ha dit...

A veure, a veure, aquests últims dies em molestava una miqueta :S (pero em sembla que és perquè no he fet els deures d'estirar cada dia, com em va dir la fisio; m'he de posar seriosament; avui m'he comprat una cinta elàstica per continuar a casa amb un exercici que feia a rehabilitació). Tremendíssim el vídeo!! XD